Pierwsze zapiski (w języku niemieckim) w kronice szkolnej pochodzą z 1873 roku i dotyczą początków miejscowego szkolnictwa. Zanotowano, że na terenie Bnina istniały od wielu lat dwie szkoły: typowo katolicka i ewangelicka. Pierwsza z nich znajdowała się w domu organisty, a uczęszczali do niej uczniowie narodowości polskiej. Tego typu nauczanie odbywało się w Bninie na przełomie XVIII i XIX w. Zorganizowany system oświatowy pojawił się w 1806 roku, kiedy to powołano Komisję Oświaty na wyzwolonym przez Napoleona terenie. W Bninie pobudowano budynek szkolny, którym jest, prawdopodobnie, do dzisiaj stojący obok szkoły dom nauczycielski. W latach dwudziestych XIX w., nauczanie w tej szkole odbywało się na poziomie dwóch klas (1846 -1949), później trzech (1850). Poważne zmiany zaczynają się po roku 1871. Wraz ze zjednoczeniem Niemiec i utworzeniem cesarstwa następuje germanizacja narodu polskiego. W szkołach coraz silniej wypierany jest j. polski. Nauka, oprócz religii, odbywa się w j. niemieckim. W roku 1889 do szkoły uczęszcza 320 uczniów. Warunki lokalowe są więc bardzo trudne. Właśnie wtedy członkowie Rady Szkoły postanawiają zbudować nową czteroklasową szkołę, z założeniem, że będzie w niej pracowało czterech nauczycieli. Dokupiono przy szkole grunt pod budowę, a wieść o planach budowy szybko dotarła do cesarza Wilhelma II. Ten z kolei przekazał na ten cel 27800 marek, ale zaznaczył, że w szkole ma pracować pięciu nauczycieli. Budowę obecnego budynku rozpoczęto w 1901 roku, a zakończono w 1903. Uroczyste otwarcie z udziałem dzieci, mieszkańców, członków zarządu szkoły i władz oświatowych odbyło się 1.IV. Poświęcenia budynku dokonał ks. dziekan Bolesław Antoniewicz – proboszcz bniński i dziekan średzki. Od tego momentu nauka w Bninie odbywała się w komfortowych warunkach. Uroczyście obchodzono rocznicę urodzin cesarza Wilhelma I i II, Dzień Świętego Marka z udziałem we Mszy Św, Popielec, a przede wszystkim Święto dziecka. Bardzo ważnym wydarzeniem historycznym był strajk w latach 1906 -1907. Dzieci szkolne i ich rodzice wystąpili w obronie mowy polskiej i religii katolickiej w szkole. Również księża apelowali na kazaniu niedzielnym (12.VIII.1906), aby dzieci i rodzice nie przyjmowali w szkole niemieckich podręczników do religii. Następstwem były aresztowania, kary wiezienia i kary pieniężne. Podczas I wojny światowej dzieci polskie zbierały pieniądze na pomoc dla żołnierzy niemieckich. Jednak po odzyskaniu niepodległości szkolne władze niemieckie, zostały zmuszone do zwrócenia pieniędzy dzieciom.
I tak historia toczy się do 1918 roku. Wtedy to właśnie 1 grudnia w kronice szkolnej pojawia się piękne, kształtne, polskie pismo. Tego dnia następuje uroczyste wprowadzenie do szkoły języka polskiego. Wszyscy nauczyciele niemieccy zostają zwolnieni, a ich miejsca obejmują polscy pedagodzy. Zaczęły się lata, w których uroczyście obchodzono rocznice powstań narodowych, ustanowienia Konstytucji 3 Maja, a uczniowie uczyli się pieśni patriotycznych. Teraz dzieci prowadziły zbiórki pieniędzy dla polskiego żołnierza, czy też na dobry wynik plebiscytu na Górnym Śląsku. Szkoła jest pięcioklasową katolicką szkołą powszechną. Koniec lat dwudziestych XX wieku to trudny okres dla szkoły, charakteryzujący się brakiem dobrej woli ze strony miejscowych władz. Burmistrz Bnina Wincenty Flens sprzeciwia się np. otwarciu drugiego oddziału klas piątych. W roku 1929 ustawiono nowe piece żeliwne – na kaflowe władze nie wyraziły zgody. Rok później otwarto szóstą klasę. Te czasy pamięta jedyne drzewo rosnące na naszym boisku – biała morwa. Właśnie wtedy wzdłuż ogrodzenia na ogródku szkolnym zasadzono ich 11.
W 1939 roku po zajęciu Bnina przez okupanta, w szkole kwaterują wojska niemieckie. Żołnierze niemieccy niszczą godła, portrety i wszystkie oznaki polskości. Kluczem do budynku dysponował ewangelicki pastor, który wzywał nauczycieli do podjęcia nauki.
1.XI. 1939 ponownie otwarto szkołę. Wiodącym przedmiotem był język niemiecki. Zezwolono, aby do czasu jego opanowania, nauka rachunków, przyrody i innych przedmiotów odbywała się w języku polskim. Niestety już 15.XI burmistrz Mayer zamyka szkołę. Okupanci niszczą księgi szkolne, bibliotekę nauczycielską i uczniowską. W kwietniu 1940 r. otwarto Szkołę dla polskich dzieci. Była to jedyna szkoła dla starszych roczników uczniów z Bnina i Kórnika. Jej kierownikiem został sklepikarz Weile, a nauczycielkami trzy Niemki – żadna z nich nie posiadała przygotowania pedagogicznego. Dzieci zmuszane były do wykonywania prac w okolicznych majątkach oraz zbierania roślin lekarskich i owoców leśnych aż do 1943 roku. Od tego czasu do końca wojny budynek zajmowało ewakuowane gimnazjum berlińskie. Wszystkie dzieci polskie uczone były razem w jednej sali pobliskiego domu przez Weilego. Ograniczał się on tylko do sprawdzania obecności i obrzucania wyzwiskami. Po wyzwoleniu Bnina, 22.I.1945 roku dzieci z wielką radością pomagały w porządkowaniu szkoły. Po pięciu latach i siedmiu miesiącach najstraszniejszej w dziejach Polski martyrologii narodu polskiego, 25 lutego Maria Zielińska otwiera szkołę. 5 marca powraca z Krakowa kierownik Jan Szwed i obejmuje placówkę. Do szkoły uczęszcza 290 dzieci (o 12% więcej niż w 1939 r.). Dzieci podzielono ze względu na wiek i umiejętności, aż 150 zakwalifikowano do klasy II. Brak podręczników i zeszytów bardzo utrudniało naukę. Dla starszej młodzieży otwarto kursy. W Ratuszu Bnińskim otwarto Miejskie Gimnazjum Koedukacyjne w Kórniku (142 uczniów). Swą działalność rozpoczyna Koło Młodzieży PCK i Opieka Rodzicielska. Następują bardzo trudne lata. Brak podręczników, pomocy, biblioteki uczniowskiej i opału bardzo utrudnia pracę. Dzieci uczą się w zimnych salach. W latach powojennych bardzo często nauczyciele i rodzice organizują tzw. Wentę szkolną, a za uzyskane fundusze kupują pomoce i dożywiają dzieci. W 1947 roku szkoła zostaje zelektryfikowana, dzięki dyskretnie przekazanym funduszom przez polonię amerykańską. Przekazana kwota wystarcza na oświetlenie kilku ulic Bnina i elektryfikację gimnazjum. Od 1.IX szkoła jest szkołą sześcioklasową, a za rok siedmioklasową. 16 marca 1950 roku rozpoczyna się obowiazkowa nauka języka rosyjskiego. Lata powojenne to okres, w którym uczniowie biorą udział we mszy św. z okazji wyboru pierwszego prezydenta Bieruta, obchodzą rocznicę utworzenia Armii Czerwonej, biorą udział w różnych akademiach np. z okazji Święta Pracy, pogłębienia przyjaźni polsko – radzieckiej, rocznicy rewolucji październikowej. Jest to czas składania zobowiązań i podejmowania czynów społecznych. Warunki bytowe uczniów były bardzo trudne, a szkoła również nie miała żadnych nakładów na zmianę warunków socjalnych. Dopiero w 1953 roku stare, bo aż z 1928 roku, czteroosobowe ławki zastąpiono dwuosobowymi.
W początku lat 50 tych działa ZHP – drużyna im St. Duboisa.
Już w roku 1955 czyniono starania o rozbudowę szkoły. Warunki lokalowe są bardzo trudne. Dzieci uczą się w miejscowym ratuszu. Już wtedy zaplanowano dobudowę dwóch sal lekcyjnych na piętrze i dobudowanie skrzydła, na miejscu stojącego obok szkoły domu nauczycielskiego. W połowie października szkoła otrzymała wyposażenie pracowni fizyczno-chemicznej (z Wydz. Oświaty). W 1956 roku szkole nadano charakter świecki. Religia zostaje przedmiotem nadobowiązkowym. Wszystkie działania kierownictwa skierowane są na poprawę warunków. W 1957 roku działkę szkolną zamieniono na boisko, przez co powiększono je o 300 m2. Powierzchnia parceli z budynkiem wynosi 1252 m2 .
16 czerwca 1958 roku zaczyna się rozbudowa szkoły wraz z wykonaniem nowego ogrodzenia. Warunki pracy są bardzo trudne. Nauka do końca roku (26.VI) odbywała się w ratuszu (7 klas) w Domu Parafialnym w Bninie (1) i w Szkole Podstawowej w Kórniku (4). Zamierzano nadbudować szkołę i przebudować poddasze. Szkoła miała uzyskać dwie sale lekcyjne, a na poddaszu dwa dalsze pomieszczenia z przeznaczeniem na pomoce naukowe i archiwum. Przewidziano wyżwirowanie całego placu wraz z dojazdem (794 m2).Część frontowa parceli miała mieć charakter ozdobny. Po przebudowie na parterze znajdowały się 4 sale lekcyjne. Na I piętrze podwyższono pomieszczenie, dotychczas pełniące funkcję mieszkania nauczycielskiego (lewa strona podwórza). Od podwórza powiększono w salach lekcyjnych okna. Zlikwidowano istniejącą na korytarzu kancelarię i zamieniono ją na szatnię. Drewniane schody prowadzące na poddasze, zamieniono na żelbetonową klatkę schodową. Na poddaszu zaplanowano pokój nauczycielski (obecnie sekretariat i gabinet dyr.), archiwum ( świetlica), pomoce (pokój nauczycielski) i pokój dla organizacji uczniowskich (kuchnia). Remont zakończono w maju 1959.
Od dnia 31 grudnia 1960 roku miejscowość Bnin włączono do Kórnika i w ten sposób szkoła znajduje się teraz w Kórniku. Lata 60-te przynoszą wiele korzystnych zmian. Powstaje pracownia dla dziewcząt wyposażona w maszyny do szycia oraz dla chłopców, w której znalazły się szafy z narzędziami. Na korytarzu II piętra urządzono sklepik Spółdzielni Uczniowskiej. Komitet Rodzicielski zakupuje telewizor. Latem 1962 w kuchni na II piętrze dobudowano zaplecze kuchenne. Zakupiono adapter Bambino z funduszy miejskich. Komitet Rodzicielski kupuje magnetofon Szmaragd, a Wydz. Oświatyaparat filmowy. Jest to okres czynów społecznych podejmowanych z okazji rocznic i świąt. Np. z okazji święta pracy uczniowie porządkowali Plac Kasprzaka z chwastów, wyrywali żyto z pszenicy, sadzili drzewka w lesie. Poprawiają się też warunki lokalowe – z budynku przyszkolnego przeniesiono pracownię dziewcząt do ratusza (1963). W 1965 roku oddano do użytku nowy budynek gospodarczy. Powiększono również boisko szkolne. W 1966 roku wprowadzono VIII klasę.
Gdy w 1973 roku utworzono Zbiorczą Szkołę Gminną, naszej szkole nadano nr 2 w Kórniku, W 1976 zbiorcza szkoła otrzymuje imię Tytusa Działyńskiego. To imię noszą SP nr 1 i 2 w Kórniku oraz SP w Runowie i w Robakowie. Kolejna rozbudowa szkoły ma miejsce w 1977 roku. Najważniejszym celem było położenie instalacji centralnego ogrzewania. Wolno stojący parterowy budynek gospodarczy zaadaptowano na kotłownię i część socjalną. Ostatecznie dobudowano łącznik, a nad kotłownią zaplanowano dwie sale do prac ręcznych, w dolnym i górnym holu – szatnię. W 1983 roku powstaje projekt budowy trzykondygnacyjnego budynku szkolnego przy ul. Jeziornej. Zaplanowano tam kuchnię z całym zapleczem i jadalnią, świetlicę, oddział przedszkolny, cztery klasy z zapleczami i dwupokojowe mieszkanie. Niestety planów nie zrealizowano. Od 1990 nowymi przedmiotami szkolnymi są religia i j. niemiecki (od klasy V). W 1999 roku szkoła otrzymuje nowy budynek sali gimnastycznej, dzięki czemu lekcje w-f odbywaja się w komfortowych warunkach. W tym samym roku w wyniku reformy powstają gimnazja. Dotychczasowe klasy siódme są już pierwszymi gimnazjalnymi. Od 2000 roku szkoła jest sześcioklasową szkołą podstawową.
Bardzo ważnym wydarzeniem było nadanie szkole imienia. 16.IV.2002 szkoła otrzymuje imię Teofili z Działyńskich Szołdrskiej – Potulickiej. Jej pracowitość, zasługi dla rozwoju Ziemi Kórnickiej i wielki patriotyzm zasługują na pamięć dzisiejszych pokoleń. Jesteśmy dziś spadkobiercami tych szczytnych idei, które są dla nas wskazaniami do pracy. Od tego roku szkoła posiada swój sztandar i hymn.
Szczególny był dla szkoły rok 2004 r. Z rocznym opóźnieniem obchodzono 100 rocznicę powstania szkoły. Uroczyście 3 czerwca w auli szkoły odsłonięto płaskorzeźbę patronki. W tym roku dzięki potężnej pracy nauczycieli nadano szkole tytuł ,,Szkoły z klasą”.
W 2004 r. w budynku sali gimnastycznej utworzono pracownię informatyczną na 20 stanowisk. Z początkiem roku 2005 r. szkoła otrzymała 10 nowych komputerów ze środków Unii Europejskiej i czterostanowiskową pracownię do biblioteki multimedialnej.
W środowisku lokalnym szkoła wyróżnia się działalnością ekologiczną, dlatego w 2005 r. przyznano jej tytuł ,,W tej szkole uczą myśleć i żyć eko-logicznie”.
W 2007 r. z inicjatywy dyrekcji, rodziców i nauczycieli przy szkole zaczyna działać stowarzyszenie ,,Życzliwi Dwójce”, które pozyskuje dodatkowe pieniądze na działalność pozalekcyjną dla dzieci.
W 2007 r. latem wyremontowano dach nad budynkiem szkoły, wymieniono spadającą dachówkę na nową. Rok 2008 r. przyniósł dla szkoły wymianę okien w głównym budynku, wymianę dachu nad budynkiem sali gimnastycznej.
W 2008 r. przyznano szkole kolejny certyfikat tym razem ,,Oceniania kształtującego”. Uczniowie znają kryteria oceniania poszczególnych prac, wymagania na poszczególne sprawdziany, informowany jest o celu zajęć, otrzymuje informacje zwrotną, potrafi dokonać samooceny.
Realne stały się wreszcie plany rozbudowy szkoły. Władze samorządowe zaplanowały to zadanie na 2009 r. Powstał projekt rozbudowy szkoły.
Z okazji 90 rocznicy Powstania Wielkopolskiego szkoła zorganizowała sesję popularno -naukową dla wszystkich szkół z terenu gminy.
W styczniu 2009 r. zamontowano w szkole pierwszą tablicę interaktywną (w gabinecie przyrody – sala nr 8). Pod koniec roku zamontowano jeszcze dwie tablice – w gabinecie matematycznym – sali nr 7 i w sali nr 6, w której odbywa się muzyka i nauczanie zintegrowane.
W marcu 2009 r. otwarto stronę internetową szkoły. Od tego roku rodzice mogą na bieżąco zasięgać informacji o wynikach nauczania dziecka dzięki uruchomionemu dziennikowi elektronicznemu.
Latem 2009 r. wyremontowano zewnątrz budynek sali gimnastycznej – uzupełniono tynk i pomalowano ściany budynku.
Od września 2009 r. mamy nowy plac zabaw dla dzieci z oddziałów przedszkolnych, a od początku roku szkolnego 2010/11 r. nowy plac rekreacyjny dla wszystkich uczniów. W 2010 r. zamontowano jeszcze 4 tablice interaktywne – dwie w kwietniu i dwie w listopadzie.
Ważnym działaniem patriotycznym był udział w ogólnoświatowej akcji sadzenia dębów katyńskich. W parku kórnickim uczniowie posadzili dąb pamięci płk. Jana Hanelta, człowieka o wielkim sercu, miejscowego lekarza (25.04.2010 r.).
Latem 2010 r. wyremontowano świetlicę szkolną, kuchnię i pokój nauczycielski. Kosztem pokoju nauczycielskiego powiększono świetlicę i zamontowano 3 nowe komputery. Szkoła jest dobrze wyposażona w sprzęt meblowy, rtv i pomoce dydaktyczne.
Pod koniec grudnia przyznano szkole kolejny tytuł – Szkoły Odkrywców Talentów. Byliśmy jedną z dwóch pierwszych szkół w powiecie poznańskim, którym przyznano ten tytuł. Szkoła wyróżniała się pracą z utalentowanymi uczniami, odkrywała, promowała i wspierała uzdolnienia dzieci, uczniowie mieli szczególne osiągnięcia. 12 marca 2011 r. zorganizowano po raz pierwszy ,,Drzwi otwarte” szkoły i w obecności uczniów, rodziców, władz miejskich i nauczycieli uroczyście odsłonięto tablicę ,,Szkoły odkrywców talentów”.
Latem 2011 r. przeprowadzono remont czterech schodów prowadzących do budynku sali gimnastycznej.
Te wszystkie dokonania są dziełem setek ludzi, którzy oddali swoje serce, myśli i umiejętności tej szkole. To właśnie im dedykujemy to wspomnienie.